Ancient Greek - Albanian Lexicon

[rrëqebull]

Fjalën `'jug` nuk e kemi huazuar nga sllavishtja por ajo është fjalë burimore ilirishtoShqipe që ka pësuar një ndryshim tingullor-kuptimor plotësisht të shpjegueshëm.
Edhe në këtë rast na ndihmon dukuria e dyzanorësimit U >< AU që na lejon të gjurmojmë trajtën parake °(j)aug(ë) që na ka ardhur e dëshmuar si αὐγή (dhe që tregon edhe një herë më shumë se një pjesë e madhe e lëndës gjuhësore që quhet "greqishte e lashtë" është veçse ilirishte jugore).

Fjala °(j)augë përbëhet nga rrënjesa *a(u)g dhe ka treguar zanafillisht drejtimin e agimit: 'lindjen'. Ndonëse kjo shkarje kuptimore mund të duket e çuditshme, megjithatë ajo nuk është aspak e pamundur dhe e gjejmë edhe në rastin e fjalës ilirishtoShqipe °aus-tër 'lindje' e cila në gjuhët gjermanike ka ruajtur po këtë kuptim duke dhënë anglishten "east" apo suedishten "öster" por në ilirishtoperëndimore ("latinishte") ka marrë kuptimin 'jug; erë e jugut'.

Fjala °auster është në të vërtetë e përbërë nga rrënjesa °aus- dhe prapashtesa e frytshme ilirishtoShqipe -ter. Motërzimin °eus- të rrënjesës °aus- e ruajmë tek fjala `nesër` < `në eus-ër` me kuptimin zanafillor 'në agim', ku °eus-ër është pikërisht prapashtesim i ilirishtoShqipes ἠώς! [Vëreni edhe trajtën e ruajtur në çamërishte: `nestrë` ku gjejmë prapashtesimin -tër: °në eus-tër. Mund të thuhet se °au-s > °eu-s kanë buruar nga po e njëjta rrënjë °au̯-sh që ka dhënë edhe fjalën `afsh` për të cilën thuhet saktësisht edhe këtu se, duke qenë se ka pasur domethënien ‘zjarr > burim drite’, ndër kuptimet e saj parake mund të ketë qenë edhe ‘agimi’.

Nga rrënjesa °au̯ janë zhvilluar mandej gjithë rrënjesat e tjera të frytshme °ab >< °ap >< °ag >< (°ak) >< °aj >< °ah >< °af >< (°ath) >< °av që janë përdorur nga të Parët Tanë për të treguar një shumësí të pallogaritshme elementesh dhe dukurish natyrore si ajri, era, zjarri, drita e mëngjesit, mjegulla, vapa, rryma, akulli, uji etj. por edhe ndjenja dhe ndjesi të shkaktuara apo metaforizuara nga këto dukuri (epsh, efsh, shije, temperaturë, âjtje, aftësi etj.).

Për mendimin tim edhe fjala `esëll` përbëhet nga rrënja °eus >> `eusëll` 'në mëngjes, herët > (ende) pa ngrënë'. [Prapashtesa -ëll është motërzim i -ër porsi në rastin `hith-ër >< his-ëll`]. Bashkë me `esëll` është zhvilluar nga rrënja për agimin edhe trajta `egjëll` që është njëjëzim i shumësit të °agjën 'e agimit' e cila është foljezuar mandej në `agjënim` 'gjendje pangrënësie pas zgjimit' dhe që mund të ketë lidhje me rite parake ilire të ushtruara në të gdhirë.

Kjo do të thotë se asnjëra prej tyre nuk ka lidhje të drejtpërdrejtë me `sillë` apo `gjellë` siç shpjegohet këtu dhe këtu.

Fjala `esëll` mund edhe të ketë rrjedhuar nëpërmjet S >< GJ nga `egjëll`, por mendoj se `agjënoj` nuk ka ardhur kurrsesi nga "iēiūnus". Për këtë mund të përdoret si mbështetje fjala ilirishtojugore ἅγιος që është gjithashtu zhvillim kuptimor i rrënjesës °ag.

[bardus]

http://rsos.royalsocietypublishing.org/ ... 3/1/150645

[Laberia]

Unë nuk jam gjuhëtar por mesa di nga greqishtja e vjetër në Shqip kanë mbetur rreth 36 fjalë. Unë doja që të dija, a ka një shifër të saktë se sa fjalë kanë mbetur në Shqip nga latinishtja, sllavishtja dhe turqishtja?

[Zeus10]

Unë nuk jam gjuhëtar por mesa di nga greqishtja e vjetër në Shqip kanë mbetur rreth 36 fjalë. Unë doja që të dija, a ka një shifër të saktë se sa fjalë kanë mbetur në Shqip nga latinishtja, sllavishtja dhe turqishtja?

Une nuk do perdorja te njejtin term: "mbetur". Shqipja nuk eshte pasardhese e asnje gjuhe te siperpermendur. Shqipja e sotme eshte vernakule e etnise shqiptare, kurse te pakten latinishtja dhe greqishtja e vjeter, sipas te gjitha gjasave jane gjuhe elite ne krye te heres. Une nuk e di kush ka arritur ne konkluzionin qe shqipja ka vetem 36 fjale te perbashketa me greqishten e vjeter(une do te thosha shume me teper), por me latinishten leksiku i perbashket eshte shume i madh. Por kjo nuk do te thote qe shqipja eshte nje gjuhe neolatine dhe as qe shqipja eshte nje gjuhe tjeter e "fryre", nga depertimi i termave te latinishtes. Po te vesh re termat analoge:

piscis, -is -peshku
ursus, -ariu
canis, -is - qeni
gallus, -i - gjeli
corvus, -i - korbi
flumen, -inis - lumi
lacus, -us - liqeni
argentum, -i - argjenti
aurum, -i - ari
leo, leonis - luani
dux, ducis (m) - duka
lex, legis - ligji
nox, noctis -nata
pax, pacis - paqe
castellum -keshtjelle
cantare - kendoj
beautus - i bekuar
bestia-ae - bishe
centum - 100
civitas-atis - qytet
dies -ei -.dita
digitus-i - gishti
divus-i - divi
facies - ei, - faqe
fama-ae, - fame
femina-ae - femer
gens-gentis- gjinia
genus-eris-gjinia, ne kuptim familja
luas, laudis- lavdim
legere, lego, legi , lecktum -lexoj
liber-bri - libri
mater,matris -moter
mens,mentis-mendja
mensis, is - muaji
mors, mortis -mort
nonus,- i nenti
parentes , parentum -prinder
pax, pacis, -paqe


psh duke krahasuar mortis me mort(vdekje), shanset jane te paperfillshme, qe fjala 'mort' e shqipes, te vij nga latinishtja 'mortis' . Fjala shqip 'mort' e merr kuptimin nga fjala 'marr'( me mor-gegerisht), ne kuptimin qe 'vdekja te merr'.
Ose cifti parentes-prind eshte teresisht shqip: i pari, para(ardhesi), ai qe prin(parardhesi yt)
Shembujt jane te panumert.

[Si1ri]

Unë nuk jam gjuhëtar por mesa di nga greqishtja e vjetër në Shqip kanë mbetur rreth 36 fjalë. Unë doja që të dija, a ka një shifër të saktë se sa fjalë kanë mbetur në Shqip nga latinishtja, sllavishtja dhe turqishtja?

Une nuk do perdorja te njejtin term: "mbetur". Shqipja nuk eshte pasardhese e asnje gjuhe te siperpermendur. Shqipja e sotme eshte vernakule e etnise shqiptare, kurse te pakten latinishtja dhe greqishtja e vjeter, sipas te gjitha gjasave jane gjuhe elite ne krye te heres. Une nuk e di kush ka arritur ne konkluzionin qe shqipja ka vetem 36 fjale te perbashketa me greqishten e vjeter(une do te thosha shume me teper), por me latinishten leksiku i perbashket eshte shume i madh. Por kjo nuk do te thote qe shqipja eshte nje gjuhe neolatine dhe as qe shqipja eshte nje gjuhe tjeter e "fryre", nga depertimi i termave te latinishtes. Po te vesh re termat analoge:

-------------------
mater,matris -moter
-------------------
psh duke krahasuar mortis me mort(vdekje), shanset jane te paperfillshme, qe fjala 'mort' e shqipes, te vij nga latinishtja 'mortis' . Fjala shqip 'mort' e merr kuptimin nga fjala 'marr'( me mor-gegerisht), ne kuptimin qe 'vdekja te merr'.
Ose cifti parentes-prind eshte teresisht shqip: i pari, para(ardhesi), ai qe prin(parardhesi yt)
Shembujt jane te panumert.

Sepse kam bindjen, te pa argumentuar dhe te pa dokumentuar, qe flala "mater, matris, miter,moter" ne shqipen e hershme = nene ne shqipen e sotme.
Ne jug, me sakte, ne fshatrat e bregdetit Jon perdoret shpesh shprehja e nenes per djalin e vogel "djali i motres ... jeta e motres etj".
Mbase eshte nje shprehje e mbetur e fjales moter = nene.?!

[bardus]

vloj - φλύω, aor.ἔφλυε

Homeri ka perdorur shume fjale vetem nje here, e tille eshte edhe kjo folje.

[Zeus10]

Mendja, eshte organi ne trupin e njeriut, qe preket i pari nga gjendja jone shendetesore. Kur njeriu eshte i semure, eshte shume e zakonshme "marrja mendsh". Ne gjuhen shqipe,per kete gjendje thuhet: ai eshte ligesht:

LIGËSHTI f.1. Të qenët i ligshtë; gjendja e atij që është i ligshtë, dobësi. Nuk ka asnjë shenjë ligështie.
2. Diçka që e mundon njeriun dhe e bën të vuajë; brengë; e keqe.
Ka një ligështi përbrenda (në zemër).
3. Sëmundje e rëndë dhe e gjatë. Ka ligështi të vjetër.
4. Të fikët. I erdhi (i ra) ligështi.
5. Dobësim i guximit, lëshim zemre, mungesë burrërie.
LIGËSHTIM m.1. Veprimi dhe gjendja sipas kuptimeve të foljeve LIGËSHTOJ, LIGËSHTOHEM.
Ligështim shpirtëror. E ka nga ligështimi.
2. shih LIGËSHTI,~A 3.
LIGËSHTOHEM vetv.1. Dobësohem nga trupi, hiqem, tretem; më priten fuqitë.
2. Bie nga shëndeti, sëmurem.
3. fig. Më lëshon zemra e mposhtem nga vështirësitë a nga fatkeqësitë, vritem shpirtërisht; humbas guximin, trembem; prekem thellë nga diçka e dhimbshme dhe nuk e mbaj dot veten. Nuk ligështohet asnjëherë. Nuk i duron dot të çarat, ligështohet shpejt. Burrat (trimat) nuk ligështohen.
4. Më bie të fikët; më vjen ligështi.
5. vet. veta III. Humbet pjellorinë, varfërohet. Toka do pleh, përndryshe ligështohet.
* Iu ligështua (iu lig) ora dikujt vjet. shih tek OR/Ë,~A II.

Te gjithe e dime, qe variacioni i ketyre termave buron nga fjala i/e lig.
Ne te ashtequajturen gjuhe atikase, gjendja e te qenurit i dobet(me marrje mendsh), shprehet me termin ιλιγγοσ:



qe fare mire mund te kuptohet ne shqip si : "i ligesht"=ιλιγγοσ

[bardus]

Ideja se marredhenja mes Akilit dhe Patroklit ka qene homoseksuale eshte e hershme.
https://en.wikipedia.org/wiki/Achilles_and_Patroclus

Homeri s`ka lene asnje shkas per te dyshuar dhe ne nje varg pasi Patrokli ishte vrare, thote :

''[ Deti ] ..τέκνον τί κλαίεις; τί δέ σε φρένας ἵκετο πένθος''..
..bir qysh qajsh ; c` pendese te ka ikete ne mendje?

''[ Akili] ..φίλος ὤλεθ' ἑταῖρος Πάτροκλος, τὸν ἐγὼ περὶ πάντων τῖον ἑταίρων ἶσον ἐμῇ κεφαλῇ; ..
..humba Patroklin , ate qe mbi te gjithe e cmonja si shok per koke.

Shpreja frazeologjike ''Shok për kokë'' ne shqip, nuk nenkupton marredhenje seksuale .

[Zeus10]

''[ Akili] ..φίλος ὤλεθ' ἑταῖρος Πάτροκλος, τὸν ἐγὼ περὶ πάντων τῖον ἑταίρων ἶσον ἐμῇ κεφαλῇ; ..
..humba Patroklin , ate qe mbi te gjithe e cmonja si shok per koke.

Shpreja frazeologjike ''Shok për kokë'' ne shqip, nuk nenkupton marredhenje seksuale .

Une do shkoj pak me tej per pjesen: ἶσον ἐμῇ κεφαλῇ, duke e transliteruar ate me pare:

iso-n emë qëphallë

dhe duke e ndryshuar pak

isoj emjë qëballë

isoj qëballë <----> emja

njësoj (si) qëballi(koka) emja(ime)

pra

e cmoj si shok_____njësoj sa koka ime

Mos te harrojme qe qëballi=koka(ne ""greqishten"" e folur te asaj kohe)

[Zeus10]

Fjala shqip vrenjt

VRENJT kal.
1. vet. veta III. Mbulon a e vesh qiellin me re, sjell vranësira; kund. kthjellon.
E vrenjti kohën era e jugut.
2. fig. Rrudh vetullat, ballin, fytyrën, kur kam një shqetësim a hall, kur zemërohem ose bie në mendime, të thella; e bëj dikë të zymtohet; ngrys. Vrenjti ballin. Vrenjti vetullat. Vrenjti fytyrën. Lajmi që mori e vrenjti.

VRENJTEM vetv.
1. vet. veta III. Vishet qielli me re, prishet koha; kund. kthjellohet. U vrenjt qielli. Është vrenjtur moti.
2. fig. Rrudh vetullat; ballin, fytyrën kur kam një shqetësim, kur zemërohem ose kur bie në mendime të thella; marr një pamje të ashpër a të egër në fytyrë; shpreh një pamje të tillë; ngrysem; kund. çelem. U vrenjt në fytyrë. U vrenjt nga zemërimi.
U vrenjt kur e pa. Iu vrenjt fytyra.

VRENJTËSIRË f.
Vranësirë. Vrenjtësirë e plotë.

VRENJTUR mb.
1. I veshur me re (për qiellin), i tillë ku moti është me re; kund. i kthjellët.
Qiell i vrenjtur. Mot i vrenjtur. Kohë e vrenjtur. Ditë e vrenjtur.
2. fig. Që ka rrudhur vetullat, ballin, fytyrën nga një shqetësim a nga një zemërim, i vrazhdë në fytyrë, jo i qeshur; që shpreh shqetësim, zemërim e vrazhdësi; i ngrysur. Me ballë të vrenjtur. Me vetulla të vrenjtura. Me fytyrë të vrenjtur. Burrat e vrenjtur. Ishte (rrinte) i vrenjtur.

buron nga folja tjeter shqip: vra-s

Kohe/fytyre e vrenjtur, apo e vran-ët do te thote kohe/fytyre e vrarë, pra me "plagë"~rrudha

VRARË mb.
1. Që është qëlluar me armë a me diçka tjetër dhe ka vdekur (për njerëzit) ose ka ngordhur (për kafshët). Njeriu i vrarë. Kafsha e vrarë.
2. Që është goditur me diçka dhe ka dëmtuar një pjesë të trupit, që i është bërë një plagë a një vurratë; që është vrarë ngaqë e ka shtrënguar diçka. Me dorë të vrarë. Me këmbë të vrarë. Erdhi me sy të vrarë.
3. Që është goditur a është dëmtuar dhe ka filluar të prishet (për pemët, perimet etj.). Pemë (mollë) të vrara. Gjethe të vrara. Heq pjesët e vrara.
4. fig. Që është prekur shumë, që ka një dhembje të thellë shpirtërore, i lënduar, i pikëlluar; që shpreh një gjendje mërzie të madhe, dëshpërimi a pendimi. I vrarë shpirtërisht. Njeri i vrarë. Me zemër të vrarë. Me ndërgjegje të vrarë. Me pamje të vrarë.

Per nje gjuhe, si greqishtja e shkruar ku mungon germa v-ë, ajo zevendesohet me analogen e saj te pazeshme f:

v----->f

vrenj-t---------------φρεν-ων

Prejardhjes nga gjuha meme, me te cilen shqipja eshte me e aferta, nuk i ka shpetuar as anglishtja, me nje term te afert me ate """greqisht""":

vrenj-t---------------φρεν-ων-------------ο-φρυων-------frown

[bardus]

".. e cmoj si shok_____njësoj sa koka ime.."
Po Zeus, kjo idiome tregon se Akili dhe Patrokli nuk kane qene homoseksuale por shoke per koke.

BOBO pasth.
1. Përdoret kur shprehim keqardhje, dhembje ose vuajtje për një fatkeqësi; bubu, oh. Bobo, ç'e gjeti! Bobo, ç'u rrëzua! Bobo, i shkreti ai!
2. Përdoret kur shprehim habi para një të papriture ose për diçka jo të zakonshme; obobo. Bobo, sa thellë qenka! Bobo, sa shumë male! Bobo, sa e paska kokën!
3. Përdoret kur shprehim shqetësim për diçka të papëlqyeshme që mund të ndodhë, frikë para një rreziku etj.; obobo, bubu. Bobo, kush i del atij përpara!
4. Përdoret kur shprehim mërzi ose kur nuk kemi dëshirë për të bërë diçka. Bobo, kush ia hyn asaj pune

Pervec sa jep fjalori ketu siper, ne te folme perdoren edhe o popo , a papa ,ndersa Homeri ὢ πόποι.
πόποι , exclam. of surprise, anger, or pain, ὢ π. freq. in Hom., always at the beginning of a verse and sentence;

Ja se c`thote Menelau kur pa se i erdh Telemaku mik ne shtepi :

“ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ φίλου ἀνέρος υἱὸς ἐμὸν δῶ ἵκεθ', .."
" o popo ,djali nje njeriu mjaft te dashur me erdhi ne shtepi."
"Ah, yes, the son of a very, very dear man has come to my house,.." [ Inglizi me kete 'Ah, yes,' ja ka fut kot.]
______________________
πόποι / popo ; μάλα / mjaft ; ἀνέρος / njeri ; etj.

[Zeus10]

".

“ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ φίλου ἀνέρος υἱὸς ἐμὸν δῶ ἵκεθ', .."

"Ah, yes, the son of a very, very dear man has come to my house,.." [ Inglizi me kete 'Ah, yes,' ja ka fut kot.]

Inglizi e ka fjalen per po-në e shqipes

PO II pj.
1. Përdoret me vlerën e një fjalie, kur pranojmë a kur miratojmë diçka, kur pajtohemi me atë që thuhet etj.; kund. jo. - Do të shkosh? -! Po. -E kuptove? - Po. Disa po, disa jo. Thotë po e pranon, nuk kundërshton. S' thotë as po as jo nuk vendos. Po apo jo? Po dhe jo.

o po po.............

[rrëqebull]

Punë e shkëlqyer Zeus10 dhe bardus!

Kjo gjetja e fundit qenka perlë se e nxjerr në pah tej-e-tej iliroshqiptarësínë e "grekëve të lashtë" (që ishin veçse një grup fisesh ilirojugore!) — [dhe gjithashtu të "latinëve" të lashtë (që ishin veçse një grup fisesh ilioperëndimore) tek të cilët gjejmë si "papae" ashtu edhe pasthrirmën tjetër «vaj!» dhe «atatata» që është motërzim i të parës ndonëse në Shqip është ruajtur me ngjyrim shprehës më të afërt me «nananana» që i drejtohet dikujt (kryesisht një fëmije të vogël) për ta ndaluar aty-përë-aty nga kryerja e një veprimi të paduhur (si vënia e dorës brenda në pjatën me ushqim etj.)] — sepse fjalët pasthirrmore dhe nojmat jo-foljore (komunikimi joverbal) janë diçka që kanë të bëjnë me psikologjinë e thellë të një kombi (që janë kristalizuar nga një marrëdhënie dhe një lidhje gjaku së paku mbi 10 mijë vjeçare, e në rastin e gjesteve mbi 100 mijë vjeçare!); ato nuk huazohen kurrë tërësisht nga të tjerët dhe, ose zhduken bashkë me kombin që i përdor, ose mbijetojnë si tregues i përkatësisë dhe rrënjëve e prejardhjes kombëtare të një popullsie edhe kur kjo është shkulturuar duke u përvetësuar nga një entitet tjetër pseudokombëtar (si rasti i "pseudogrekëve" të Himarës që vajtimet i kryejnë në Shqip duke qenë se gjendja e thellë emocionale ua heq muret ideologjikë me të cilët janë trushpëlarë nga kundrashqiptarët duke bërë që të shprehen vetiu në kulturën që i përket Gjakut të tyre Shqiptar!)

Pra, atë shprehjen latine "in vīnō veritas" («në verë qëndron e vërteta» që dmth se dikush që ka pirë pak verë flet me lirshmëri dhe thotë të vërtetën) mund ta përshtatim në këtë rast si "in exclāmātiōne veritas" domethënë «në pasthirrmë qëndron e vërteta [e përkatësisë kombëtare të një popullsie]»!

[Është e vërtetë se ardhacakët në Siujdhesën Tonë kanë huazuar prej nesh shumë lëndë komunikuese foljore dhe gjestuore (si për shembull puthja në faqe me të afërmit dhe shoqërinë mbi tre herë, apo pasthirrmat «kuku», «bre!», «more!» etj., mirëpo ato kanë hyrë në pseudokulturën joburimore të këtyre popullatave si pasojë e përvetësimit që i kanë bërë (nëpërmjet viruseve abrahamike të trupëzuara për shembull në "grekomanizëm" e "serbomanizëm") një pjeseje të madhe të bashkëkombasve tanë që, ndonëse janë shkulturuar nga ana gjuhësore e botëkuptimore, nga ana psikologjike dhe gjenetiike kanë mbetur Tanët (prandaj dhe mund të rikulturohen dhe të rikthehen në Burim duke rimësuar Shqip e duke u ribotëkuptimësuar me Shqiptarësi!)].

Një tjetër pasthirrmë që tregon iliroshqiptarësinë e "grekëve" të lashtë është edhe φεῦ që është ruajtur plotësisht si «pʰhuuu!»/«pʰhiii!»/«pʰheuu»/«pʰhiuu»/«pʰhhë!»/«pʰaa» etj.:

[bardus]

MË 1. Përdoret zakonisht me folje të mënyrës urdhërore, lidhore e dëshirore, si dhe me trajta të pashtjelluara për t'u dhënë fjalive kuptim mohues ose për t'u dhënë fjalive mohuese nuancën e dëshirës, të urimit, të mallkimit, të qortimit, të këshillës, të kushtit, të ndalimit etj. Mos fillo! Mos kalo! Mos pi! Mos e bëj! Mos e thuaj! Mos u zini! Mos ha shumë! Mos bërtit! Mos u merr me thashetheme! Të mos e harrojmë! Të mos e lëmë punën e sotme për nesër! Të mos jetë më e vogël se një metër! Të mos largohen pa lejë! Do të mos vijë. Duke mos e nënvlerësuar. Duke mos e parë. Kurrë mos ardhtë ajo ditë! Në mos shkofshin të dy, le të niset njëri!
2. edhe MOSNI. Përdoret me vete me vlerën e një fjalie mohuese kur i drejtohemi dikujt për të parandaluar, për të ndërprerë a për të ndaluar një veprim. Mos, se do të biesh. Mos, se u thye. Mosni, bre burra, nuk bën kështu! Mosni ashtu (kështu)! - U vra Kajua! - Mos!
3. Përdoret, shpesh e shoqëruar dhe me pjesëza të tjera të dyshimit, në fjali pyetëse të drejta e të zhdrejta për të shprehur a për të përforcuar dyshimin, pasigurinë, shqetësimin, frikën etj. ose për ta nxitur a për ta detyruar dëgjuesin të përgjigjet. Mos nuk vjen vallë? Mos ndofta s'e di? Po sikur të mos jetë? Mos do të thuash të kundërtën? Mos nuk e bën dot? Kam frikë se mos vritet. Druaj mos i bëjnë gjë. Mendoja se mos më qortonin. Thashë mos më bënin sytë. Mos a mos! vërtet thua!, jo more!
4. Përdoret në fjali të pyetjes retorike për të pohuar diçka me forcë. Unë të mos e them? Ti të mos e bësh? Si të mos vijë?
5. Përdoret në fjali së bashku me pjesëzat mohuese s' ose nuk për të shprehur pohim të zbutur a miratim jo të prerë. Nuk mund të mos e bëj. S'është për të mos u thënë (për të mos u pranuar).
6. Përdoret në fjali të ndryshme së bashku me lidhëzën në, kur diçka paraqitet si më pak e mundshme, më pak e pranueshme etj. në krahasim me diçka tjetër që jepet si e sigurt, si e vërtetë, si plotësisht e mundshme a e pranueshme etj. Në mos shpejt, vonë do të ndodhë. Në mos të gjithë, disa prej tyre do të vijnë. Në mos sot (tani, këtu), nesër (pastaj, atje). Në mos me të mirë, me forcë. Është një ndër më të shquarit (më të fortët), në mos më i shquari (më i forti).
7. Përdoret, zakonisht e shoqëruar me pasthirrma, për të përforcuar ndjenjat e folësit ose kur shprehim çudi, mosbesim, tallje, përçmim, pakënaqësi, dëshpërim etj. Mos more, vërtet?! Mos moj, qenke e zgjuar! Se mos na tha ai!
8. Përdoret me vete ose së bashku me fjalë të tjera, midis trajtave të së njëjtës folje a midis foljesh të ndryshme, në togje të lira a të qëndrueshme me kuptime të ndryshme. Ishte (qe) mos na ishte (qe). Fol e mos fol. Hiq e mos e këput.
* Si mos përdoret para një emri ose midis trajtave të njëjta të një emri që përsëritet, me kuptimin «shumë i mirë, që s'e ka shokun» (p.sh. si mos burrë, vajzë si mos vajzë).

Nje perdorim me i vjeter dhe me origjinal i kesaj pjeseze mohuese eshte trajta mo dhe e ndjekur ne fjali
me peremrin vetor më si ne men.urdh. mos më .. ne fakt shqiptohet mo'm .Kjo trajte eshte e vjeter Homerike.

Nga Iliada,Agamemnoni i inatosur i thote priftit te Apollos:


ἀλλ' ἴθι μή μ' ἐρέθιζε σαώτερος ὥς κε νέηαι.

paj` ik mo`m gerric, ashu shendoshe te ikesh.

Homer, μή μ = mo`m shqip

[bardus]

nxjerr në pah tej-e-tej iliroshqiptarësínë e "grekëve të lashtë" (që ishin veçse një grup fisesh ilirojugore!) __________

Jam nen te njejtin mendim edhe une Rreqebull,ata kane qene te nje brumi, te pakten kur kendonte Homeri flisnin te njejten gjuhe.Ata qe ishin te huaj Homeri i ka vecuar si allothros ''gjuhe tjeter'' dhe ishin te rralle,por veprat e Homerit jane perkthyer nga ajo gjuhe e meparshme ilire dhe nuk u pershtaten dot si ne origjinal (Pokorny),prandaj eshte plot me idioma te gjuhes shqipe dhe kur aktoret flasin ne ligjerate te drejte aty gjenden edhe margaritaret e gjuhes shqipe si kjo ne urdh.πίε οἶνον ' pie venen ' etj.Ndryshimet qe i bene helenet gjuhes permblidhen shkurt me kete pershkrim te Platos :

"My friend, you do not bear in mind that the original words have before now been completely buried by those who wished to dress them up, for they have added and subtracted letters for the sake of euphony and have distorted the words in every way for ornamentation or merely in the lapse of time. ''