Arvanitet

[Arta]

Si e kishte ndryshe emrin Kollokotroni, Bithguri?! Ore djale me vjen shume keq me ty qe tregon kaq cektesi!!! degjo pak intervisten e Vangjeli Liapis tek dokumentari Arvanitet, edhe pastaj fol. Merre me rradhe edhe shturar leximin, mos i kerko edhe gjerat me te thjeshta te ti themi me rrokje!

Pyeta dicka shume konkretisht dhe ti nuk solle ndonje pergjigje.
Sa per ate "Bithguri", Kollokotroni e shpjegon vete ne kujtimet e tij dhe nuk ka asnje lidhje me te qenurit Arvanit.
Dhe lere ate ton "ec lexo".

Degjo ketu ke ketu informacione me tonellate, por ti nuk do ti lexosh! Mos u irrito nga e verteta, keto te verteta nuk i kemi shkruar as vete ne por te tjere! Tani sa per Arvanitet qe erdhen ne shekullin 10-11 kjo nuk eshte e vertete, dhe kete e tregojne shume te dhena! Pa disktuim qe kane vajtur poshte kohe mbas kohe, por vjaten aty ku gjeten shqipfoles. Kete e kam thene kaq here, ne zonat Arvanitase, degjon Arvanitase disi me te vjeter dhe nje pak me te evoluar, dhe kjo tregon ata qe kane qene aty vendas dhe ata qe shkuan me vone! Tani ja disa fakte:







Dmth qe nga lashtesia e deri me sot, tregon te njejtat veshje, valle, kultura, etj!

[alfeko sukaraku]

une njohe njerez nga rraca e Bithgurit edhe ata vete ma kan vertetuar mbiemrin e tyre te vjeter.

[Arta]

Arvanites of Poros Island

Εποικισμός Πόρου

O εποικισμός του νησιού, όπως και αυτός των νήσων Ύδρας και Σπετσών, έγινε από οικογένειες Αρβανιτών, υπό την πίεση των ιστορικών γεγονότων που προκάλεσαν την κάθοδο και την εγκατάσταση τους στην Ελληνική Χερσόνησο και την Πελοπόννησο από το 1320 μέχρι το τέλος του 15ου αι., την αφομοίωση τους από το ελληνικό στοιχείο και τη μετέπειτα καταφυγή τους στα νησιά της Αργολίδας. Οι Αρβανίτες είχαν έρθει στην περιοχή πρώτα της Αργοναυπλιας από την αρχαία Ιλλυρία. Τους Αρβανίτες αυτούς είχαν φέρει στην Πελοπόννησο για να πυκνώσουν κάπως τον πληθυσμό της ρημαγμένης από τις επιδρομές χώρας, ο Νέριος Ατζαϊόλης το 1384, ο Μανουήλ Καντακουζινός το 1350 και ο Θεόδωρος Παλαιολόγος το 1405.



Οι Αρβανίτες, επειδή πολέμησαν κατά των Τούρκων, διώκονταν με μανία από αυτούς. Ειδικά ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μετά την επικράτησή του στην Πελοπόννησο το 1459 και 1460, έδωσε διαταγή να εξολοθρεφτούν οι Αρβανίτες. Έτσι, επειδή οι Αρβανίτες που ζούσαν στην περιοχή του Ναυπλίου καταδιώκονταν λυσσωδώς από τους Τούρκους, αναγκάστηκαν ν’ αναχωρήσουν στα έσχατα παραλιακά κράσπεδα της Αργολίδας και να καταλάβουν τα γειτονικά νησιά Πόρο, Ύδρα και Σπέτσες. Μια ομάδα από τους Αρβανίτες αυτούς βρήκε καταφύγιο στη Σφαιρία και έκτισε τα πρώτα σπίτια στο Καστέλι, γύρω από το σημερινό Ρολόι. Τη θέση αυτή προτίμησαν γιατί είναι σαν οχυρό και τους προστάτευε από τους Αλγερινούς πειρατές, που την εποχή αυτή έκαναν επιδρομές, λήστευαν και κυριολεκτικά μάστιζαν όλη την Ελλάδα.

Ο δεύτερος εποικισμός του νησιού γίνεται το 1715, πάλι από Αρβανίτες, οι οποίοι αντιμετώπισαν τη μήνιν των Τούρκων επειδή είχαν συμπράξει με τους Βενετούς.

Αυτός ο δεύτερος εποικισμός συμπλήρωσε την οικιστική εικόνα του Πόρου. Με την πάροδο του χρόνου, Αρβανίτες και Έλληνες δημιούργησαν μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από μίση και προστριβές, με ενιαία εθνική συνείδηση και κοινή ορθόδοξη θρησκεία.



Όταν αργότερα οι κάτοικοι έγιναν περισσότεροι και οι κίνδυνοι από τους πειρατές έγιναν λιγότεροι, έκτισαν τις συνοικίες Μπρίνια, Πούντα και Μύλος, λίγο πιο ψηλά, πάντα, από την παραλία. Η παραλία κατοικήθηκε για πρώτη φορά μετά το 1800 από την Πούντα μέχρι το Προγυμναστήριο.

Οι σημερινοί γηγενείς κάτοικοι του Πόρου είναι απόγονοι αυτής της ομάδας των Αρβανιτών που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πρώτοι στη Σφαιρία. Άλλωστε Ιλλυριοί ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός καθώς και η Ολυμπιάδα, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επίσης, αρβανίτικη καταγωγή είχαν ο ναύαρχος Κουντουριώτης, οι περισσότεροι Υδραίοι και Σπετσιώτες ναυμάχοι του 1821, καθώς και οι Σουλιώτες του Μάρκου Μπότσαρη και του Κίτσου Τζαβέλα.

Αλλά και πολλά τοπωνύμια που έμειναν από αυτούς στη Σφαιρία και ιδίως στην Καλαυρία έχουν αρβανίτικη προέλευση. Κοντά στο Μύλο είναι η τοποθεσία «Κρο» που στα αρβανίτικα σημαίνει πηγή νερού. Οι λέξεις Μπρίνια και Πούντα έχουν αρβανίτικη προέλευση. Αρβανίτικη προέλευση έχουν και τα επώνυμα που συναντά κανείς σήμερα στον Πόρο όπως Πρίφτης (Παπάς), Κόλιας (Νικόλας), Γκίκας, Γκιώνης (Ιωάννης), Γκίνης (Ιωάννης), Λάσκος (Λάσκαρη), καθώς και αυτά που έχουν καθαρά ελληνικό χρώμα αλλά προέρχονται από Αρβανίτες, όπως Τριαντάφυλλου, Οικονόμου, Παπαϊωάννου, Μωραΐτης, Μανιάτης, Σωτηρίου, Κορυζής, Βέτας, Τσάμης, Αγάλου, Λογοθέτης, Αντωνίου, Αναστασίου.

Στην Καλαυρία αρβανίτικα τοπωνύμια έχουν παραμείνει και είναι τα εξής: το ακρωτήριο «Αχέδο» λέγεται Μπίστι (ουρά), Σκάρπεζα (τόπος με ξερά ξύλα), Κρο (πηγή νερού), Κοντίτα (πότισμα ζώων), Μόδι (ψείρα), ενώ επίσης τα Τσελεβίνια ονομάστηκαν έτσι γιατί στο ακρωτήριο αυτό φύλαγαν σκοποί Αρβανίτες με βάρκες και όταν παρουσιάζονταν τούρκικα σκάφη ειδοποιούσαν τους άλλους που περίμεναν για να κάνουν καταδρομή και τους φώναζαν «τσέλιε» (ανοίξτε), «βένιε» (έρχονται), τσελιεβένιε και με τον καιρό κατάληξε στο σημερινό Τσελεβίνια.

[Arbëri]

Arvanites of Poros Island

Εποικισμός Πόρου

O εποικισμός του νησιού, όπως και αυτός των νήσων Ύδρας και Σπετσών, έγινε από οικογένειες Αρβανιτών, υπό την πίεση των ιστορικών γεγονότων που προκάλεσαν την κάθοδο και την εγκατάσταση τους στην Ελληνική Χερσόνησο και την Πελοπόννησο από το 1320 μέχρι το τέλος του 15ου αι., την αφομοίωση τους από το ελληνικό στοιχείο και τη μετέπειτα καταφυγή τους στα νησιά της Αργολίδας. Οι Αρβανίτες είχαν έρθει στην περιοχή πρώτα της Αργοναυπλιας από την αρχαία Ιλλυρία. Τους Αρβανίτες αυτούς είχαν φέρει στην Πελοπόννησο για να πυκνώσουν κάπως τον πληθυσμό της ρημαγμένης από τις επιδρομές χώρας, ο Νέριος Ατζαϊόλης το 1384, ο Μανουήλ Καντακουζινός το 1350 και ο Θεόδωρος Παλαιολόγος το 1405.



Οι Αρβανίτες, επειδή πολέμησαν κατά των Τούρκων, διώκονταν με μανία από αυτούς. Ειδικά ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μετά την επικράτησή του στην Πελοπόννησο το 1459 και 1460, έδωσε διαταγή να εξολοθρεφτούν οι Αρβανίτες. Έτσι, επειδή οι Αρβανίτες που ζούσαν στην περιοχή του Ναυπλίου καταδιώκονταν λυσσωδώς από τους Τούρκους, αναγκάστηκαν ν’ αναχωρήσουν στα έσχατα παραλιακά κράσπεδα της Αργολίδας και να καταλάβουν τα γειτονικά νησιά Πόρο, Ύδρα και Σπέτσες. Μια ομάδα από τους Αρβανίτες αυτούς βρήκε καταφύγιο στη Σφαιρία και έκτισε τα πρώτα σπίτια στο Καστέλι, γύρω από το σημερινό Ρολόι. Τη θέση αυτή προτίμησαν γιατί είναι σαν οχυρό και τους προστάτευε από τους Αλγερινούς πειρατές, που την εποχή αυτή έκαναν επιδρομές, λήστευαν και κυριολεκτικά μάστιζαν όλη την Ελλάδα.

Ο δεύτερος εποικισμός του νησιού γίνεται το 1715, πάλι από Αρβανίτες, οι οποίοι αντιμετώπισαν τη μήνιν των Τούρκων επειδή είχαν συμπράξει με τους Βενετούς.

Αυτός ο δεύτερος εποικισμός συμπλήρωσε την οικιστική εικόνα του Πόρου. Με την πάροδο του χρόνου, Αρβανίτες και Έλληνες δημιούργησαν μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από μίση και προστριβές, με ενιαία εθνική συνείδηση και κοινή ορθόδοξη θρησκεία.



Όταν αργότερα οι κάτοικοι έγιναν περισσότεροι και οι κίνδυνοι από τους πειρατές έγιναν λιγότεροι, έκτισαν τις συνοικίες Μπρίνια, Πούντα και Μύλος, λίγο πιο ψηλά, πάντα, από την παραλία. Η παραλία κατοικήθηκε για πρώτη φορά μετά το 1800 από την Πούντα μέχρι το Προγυμναστήριο.

Οι σημερινοί γηγενείς κάτοικοι του Πόρου είναι απόγονοι αυτής της ομάδας των Αρβανιτών που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πρώτοι στη Σφαιρία. Άλλωστε Ιλλυριοί ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός καθώς και η Ολυμπιάδα, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επίσης, αρβανίτικη καταγωγή είχαν ο ναύαρχος Κουντουριώτης, οι περισσότεροι Υδραίοι και Σπετσιώτες ναυμάχοι του 1821, καθώς και οι Σουλιώτες του Μάρκου Μπότσαρη και του Κίτσου Τζαβέλα.

Αλλά και πολλά τοπωνύμια που έμειναν από αυτούς στη Σφαιρία και ιδίως στην Καλαυρία έχουν αρβανίτικη προέλευση. Κοντά στο Μύλο είναι η τοποθεσία «Κρο» που στα αρβανίτικα σημαίνει πηγή νερού. Οι λέξεις Μπρίνια και Πούντα έχουν αρβανίτικη προέλευση. Αρβανίτικη προέλευση έχουν και τα επώνυμα που συναντά κανείς σήμερα στον Πόρο όπως Πρίφτης (Παπάς), Κόλιας (Νικόλας), Γκίκας, Γκιώνης (Ιωάννης), Γκίνης (Ιωάννης), Λάσκος (Λάσκαρη), καθώς και αυτά που έχουν καθαρά ελληνικό χρώμα αλλά προέρχονται από Αρβανίτες, όπως Τριαντάφυλλου, Οικονόμου, Παπαϊωάννου, Μωραΐτης, Μανιάτης, Σωτηρίου, Κορυζής, Βέτας, Τσάμης, Αγάλου, Λογοθέτης, Αντωνίου, Αναστασίου.

Στην Καλαυρία αρβανίτικα τοπωνύμια έχουν παραμείνει και είναι τα εξής: το ακρωτήριο «Αχέδο» λέγεται Μπίστι (ουρά), Σκάρπεζα (τόπος με ξερά ξύλα), Κρο (πηγή νερού), Κοντίτα (πότισμα ζώων), Μόδι (ψείρα), ενώ επίσης τα Τσελεβίνια ονομάστηκαν έτσι γιατί στο ακρωτήριο αυτό φύλαγαν σκοποί Αρβανίτες με βάρκες και όταν παρουσιάζονταν τούρκικα σκάφη ειδοποιούσαν τους άλλους που περίμεναν για να κάνουν καταδρομή και τους φώναζαν «τσέλιε» (ανοίξτε), «βένιε» (έρχονται), τσελιεβένιε και με τον καιρό κατάληξε στο σημερινό Τσελεβίνια.

Porosi ishte themeluar nga Shqiptarët

[Arbëri]

Gjergj Karaiskaqi

Code: Select all

"Sikur te kishte heronj si Karaiskaqi e Kollokotroni,Italia nuk do te digjej gjate nen sundimin e huaj"
                                                                                                                                                                                                                 Xhuzepe Garibaldi

Jeta e Gjergj Karaiskaqit mori drejtim,kuptim,nje rruge te cuditshme,te dimbshme e,po aq,te admirueshme.Ai ka prejardhjen nga Arta,por lindi ne fshatin Mavromat te Agrafes (1780).E ema e rriti me te keq,por edhe Gjergji ishte i prape.Fare i ri,ngaqe i pelqenin "aventurat",qendroi prane nje luftetari te degjuar,N.Karaisko,nga mori edhe mbiemrin.I zgjuar prej natyre,i hedhur e i sherrit,me nje karakter te panenshtruar,Karaiskaqit i shkoi per shtat jeta ushtarake,fusha e bukur e trimerive,e heroizmave.
Gjate fushates spastruese te shtetpashallekut te Ali Pashe Tepelenes nga hajduteria,komiteria e keqberesit,Gjergji 15 vjec kapet.Ushtrohej ne oborr,duke e rrahur edhe me dru,por ai nuk mposhtej.Andaj,Aliut te madh i ngjalli interes ky "camarok" i zgjuar e inatcor.Ai mund te behej i vyer.
Pavaresisht nga kanuni i oborrit ushtarak,Karaiskaqi te shumten e kohes rrinte prane vezirit,qe e cmonte si prind.

Nga Thodhori Miho

Kalaja në Gërc-Athinë,
Ç’e rrethosnë dyzet mijë,
Rretheqark e dot nuk hyjnë,
Lufton Gurra me të nipnë.
Gurra thirri imdat(ndihmë)
Nga vajte, Karaiskaq
Se na bëri turku çark
Na kërkon kalanë emlaq(ta dorzojmë)
E kërkon, po unë s’ia jap...
Kështu vjen rrëngjethshëm kjo këngë brilante -balladë nga viti i largët 1827, ku luftëtari i shquar siniciot Sotir Gurra lufton përkrah Gjergj Karaiskaqit në marjen dhe mbrojtjen e Akropolit të Athinës dhe skuq gurët e lashtë, quajtur kala nga populli, së bashku me të nipin. Kush ishte Sotir Gurra ky trim çaplehtë i çartur i maleve të egra të Senicës plakë, i rritur me “lakra e burdullak”staneve e limereve të Malit të Gjerë, me qumështin e nënës, me djathin e dhirtë, me erën e trendelinës e rigonit, me ujin e gurrës së akullt që i fali mbiemrin, me bëmat e luftrave dhe kuvendit të parë të besës më 1610. Kur mbeti shkëmbinjëve të thepisur të Athinës ishte pranë të pesdhjetë e shtatë e nipi i tij sa i kishte dirsur mustaqja, në lule të djalërisë, djalë në vakt. Ishte ajo shkëndijë e parë e 1610 -tës që do të mbetej flakadanë i ndezur gjithmonë e do të përsëritej herë pas here kur ta kërkonin interesat e fshatit, krahinës e më gjerë. Siç shkruan e thotë historia, në krye të forcave të shumta turke që nxinin me tokë e det ishte Qytahiu i tmerrshëm, një nga njerëzit më të besuar të Stambollit, i zbritur nga viset e Mesollongjit të shkrumbuar, “ku vate gjaku në gjunjë të kalit” siç thotë populli, ku gjaku i kryengritësve ishte derdhur pa hesap për gabime fatale të disa kokave tuafe drejtuese. Por sa po u fut në Atikë Qytahiu ra në grackën e ngritur të luftëtarëve arvanitë që popullonin asokohe rrethinat e Athinës. Qendresa e arvanitëve ndonëse burrërore nuk i ndali dot hordhitë e panumurta turke që pas betejës vazhduan rrugën e nisur për në Athinë. Qytahiu pasi mori me radhë disa pjesë të qytetit aty nga mesi i gushtit të vitit 1826 ju afrua Akropolit duke e shtrenguar keqas darën rreth tij. Atje ku se priste atij do t’i dilte përpara Gjergj Karaiskaqi, i lindur në Mavromat të Agrafës më 1870 i rritur nga e ëma e më pas në oborrin e Ali pashë Tepelenës. Gjerg Karaiskaqi në atë kohë sa kishte marë detyrën nga qeveria si komandant i Greqisë Kontinentale Lindore me këmbnguljen e Teodor Kollokotronit. Aty do të gjendeshin nën armë nën udhëheqjen e Karaiskaqit dhe dy senicasit ungj e nip. Ata ishin pagëzuar që në betejat e para të Mesellongjit në harkun kohor të vitit prill 25, prill 26, të gjendur përkrah shqiponjës së Sulit Marko Boçarit e trimave të tjerë suliotë. Aty ishin nën armët dhe shkëlqenin në trimërinë e tyre kardhiqotët Griva dhe K.Petroja. Kariskaqi korri një pas një fitore të papara deri në atë kohë, tre prej të cilave me Omer Vrionin, kryekomandanti i dikurshëm ushtarak i vilajetit të Janinës kur sundonte Aliu, por të para me sy tjetër nga cmirëzinjtë të cilët s’lanë gur pa lëvizur për ta zëvëndësuar e për të vënë në vend të tij një angles të quajtur Riçard Xhons. Sherri i nisur nëpërmjet Karaiskaqit me anglezët për gjendjen e rrethimit të Akropolit mënyrën e zgjidhjes përfundimtare të marrjes së tij do ta hidhëronte por s’do ta përkulte kleftin e armatolin e dikurshgëm. Ideja e të huajve që ndihnin atëhere revolucionin grek ishte për një sulm të vrullshëm e të menjëhershëm frontal , ndërsa Karaiskaqi me shokë ishte i mendimit se forcat e pakta e të parregullta kryengritëse nuk mund t’i bënin ballë ushtisë së hekurt turke e s’mund ta përballonin atë nga toka e nga deti. Fjalët e tyre ranë në vesh të shurdhër. Ishte 22 prilli i 1827 i plagosur e me kolltje të njëpasnjëshme pasi kishte kohë që vuante nga mushkëritë, duke mos mbajtur parasysh poprositë e Teodor Kollokotronit që të ruhej u fut në betejë ku u plagos rëndë, duke vdekur të nesërmen më 23 prill në duart e shokëve që e dëgjuan dhe e deshën aq shumë. E varrosën me nderime në Lefsinë. Aq emër kishte marë ai sa dhe shqiptarët muslimanë që ishin në krah të kundër të sulmit, në radhët e ushtrisë turke e qanë me ligje.

...e premtja po gdhin, ah, mos ish gdhirë,
se filloi lufta në fushë t’ Athinës,
se Karaiskaqi u nis për në luftë.
Në sulm të parë që bëri trimi,
Hej, një gjyle topi në gjoks seç e mori.
Goja gjak iu mbush, hunda hidhërim
Dhe gjuha-bilbil si zog ligjëroi:
-O trima, dëgjoni, , ju trima dëgjoni,
i bini turkut me sa fuqi kini.
Unë në Kullur, në spital po shkoj,
Për pesë dit do të kthehem, këtu do të më kini!

Ditën e zezë të vdekjes së Gjergj Karaiskaqit si për mos ta lënë heroin legjendar vetëm vdekja dhe lavdia mori në fushën e betejës rreth Akropolit jo pak, por 1 500 luftëtarë kryengritës midis tyre dhe Sotir Gurra i Senicës së Rrëzomës me të nipin. Kujtesa popullore nuk na e ka sjellë dot emrin e të nipit nga që them se trimëria e Sotirit ka qënë shumë herë më e dukshme a ndoshta janë mjaftuar thjesht me të thirrurrën i nipi i Sotirit. Me gjthë dëshirën e fjalëve të tyre që na e jep kënga e popullit e vendosur në fillim të këtij shkrimi Athina u vesh në zi e u mbulua në gjak. Turqit të egërsuar me Qytahiun dhe Ibrahim pashën të ardhur nga Egjypti do të vendosnin çizmen osmane gjithandej, por endrrat për liri nuk do t’i vrisnin dot, të cilat do të çelnin përfundimisht dy vite më pas. Kënga e cituar në fillim, pra kënga jonë labërishte na jep të dhëna të sakta jo vetëm për “çarkun” e egër turk dyzetmijësh, por edhe të tjera, si mund ta marim me mend se në atë betejë ose në ato beteja kanë marë pjesë edhe rrëzomas të tjerë, apo kurveleshas të cilët ishin dëshmitarë të luftës e të rënies së tyre, duke na i sjellë heronjtë e rënë të gjallë kapur në jelet vargje të asaj kënge balladë. Sa herë më çojnë këmbët e ngjitem Akropolit më bëhet se nga shkëmbinjtë më del ai Sotir Gurra, levendi i Senicës me të nipin të veshur me fustanella, tirq, e me kapelet e zeza që u rrinë mbi sy gjithë nur e lezet. Rrugët i ngjisim bashkë. Pastaj më humbasin. He!- them,- tani mbase janë atje në Senicë tek Gurra, tek Luadhi a ndoshta, ndoshta tek Shpella e Besës. S’harroj të shpërndajë gjithandej trendafila e manushaqe për kujtim e gjakut të tyre të derdhur në atë pranverë të përgjakshme të 1827-tës. Se ikën të pafjalë në prillin e dashurisë, në prillin e manushaqeve e këngës së bilbilave, në prillin e trendafilave për të mbetur në kujtesën tonë përherë trendafila.

[elikranon]

Gjergj Karaiskaqi

Po kush i thirri ndonjehere Gjergj?????????????
Bile dhe ne Toskeri emri Gjergj nuk hasej. Nuk ju mjafton qe e beni Shqiptar, e doni patjeter dhe Geg?
Atehere s`kane faj greket nqs tere Jorgot e Shqiperise i cilesojne grek!
Btw, Karaiskaqi ishte grek, por duke qene shume vite tek oborri i Ali pashes mesoi dhe Shqip.

[Arbëri]

ο Αρβανίτης Καραϊσκάκης
«..Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από τον στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που µάθαµε σαν µπέσα. Ήταν πάνω απ' όλα µπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς. Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα. Να αναλαµβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον, να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοβία».

http://www.greekalert.com/2010/05/blog-post_1629.html

Μα,πινουνε τιποτα αυτοι οι «πατριωτες»;Μα ο Καραισκακης δεν ηταν Αρβανιτης αφου πολεμουσε τους τουρκαρβανιτες η τουρκαλβανους.Εδω οι«πατριωτες» αφου δεχονται οτι οι Αρβανιτες ειναι Ελληνες και οχι Αλβανοι ταχα μου,γινονται «τουρκοι» αν πει καποιος οτι ο Καραισκακης ηταν Αρβανιτης.
Να λοιπον γιατι ο Καραισκακης ηταν στους Αρβανιταδες του Αληπασα(απο την Αρβανιτια δεν ηταν ο τελευταιος;).
Βρε παιδια,κι εμεις πινουμε,δεν κανουμε ομως κι ετσι..

Υ.Γ.Φαινεται πως ο συγγραφεας ο ιδιος ειναι Αρβανιτης,με τις λεξεις που χρησιμοποιει:μπεσα και τσιπα.

http://ellines-albanoi.blogspot.com/201 ... _2725.html

Στο Κομπότι της Αρτας, στον πόλεμο που στις 8 Ιουνίου του 1821, ο Καραϊσκάκης αφού νίκησε τους Τούρκους και τους πήρε στο κυνήγι, ανέβηκε σε μια πέτρα και τους έβριζε δυνατά. Και για να τους προσβάλει χειρότερα και να δώσει θάρρος στους δικούς του σήκωσε τη φουστανέλα του και έβγαλε το βρακί του και τους έδειξε τον πισινό του. Τότε ένας Αρβανίτης Γκέκας, κρυμμένος κάπου στα κλαδιά, τον τουφέκισε και τον λάβωσε στους δυο μηρούς από κάτω και σ’ ένα άλλο μέρος…

(Γ. Γαζής) συλλογή Γ. ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ από το βιβλίο “ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ – ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ – ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ” Εκδόσεις ΔΑΜΙΑΝΟΣ

http://logomnimon.wordpress.com/%CE%B3- ... %B7%CF%83/

Bile dhe ne Toskeri emri Gjergj nuk hasej. Nuk ju mjafton qe e beni Shqiptar, e doni patjeter dhe Geg?

[Arbëri]

Keta jane ata .... , qe naten te vrasin e diten te qajne !

-Gjergj Karaiskaqin e vranë në pritë dhe fjala e fundit qe tha kur e mori plumbi ishte një e sharë në gjuhën arvanitase kundër gjaksorëve që e qëlluan pas shpine.
-Teodor Kollokotronin e helmuan në burg , pa çka se mbiemri i tij i vërtetë brez pas brezi ishte Bithguri. Për luftëtarin legjendar Kollokotroni mjaftoi një kafe.
-Kishin vrarë dhe të tjerë përfshirë dhe heroinën arvanitase Laskarina Bubulina.
-E kush nuk e di historinë e kafesë me helm që u përdor për të zhdukur edhe arvanitasin e shquar të shekullit të kaluar, gazetarin nga Salamina, Anastas Kullurioti.
-Kurrë nuk ishte ndalur rrjedha e helmit dhe e plumbit, duke marrë dhe jetën e dy presidentëve të shoqatës arvanitase "Marko Boçari".
Këta të fundi i fiksoheshin në kujtesë sepse ishin shumë më afër fatit të tij. Kishin qënë adhe ata, si ai, presidentë të arvanitasve të Greqisë. Dhe diagnoza e të dyve në vdekjet e papritura kishte qënë e njëjtë: Leuçemi. E njëjta goditje vdekjeprurëse për tre presidentët e arvanitasve të Greqisë.



Studiusi i pavdekshmet Aristidhi Kola
"Ç'janë kosovarët për grekët".

Ai bëri një punë të palodhur për çështjen shqiptare, pikërisht në ditët kur në Greqi, ashtu siç shprehet edhe ai vetë "..ato kohë të flisje kundër serbëve, të konsideronin këtu të paktën...tradhtar të kombit!".




Kola ; "Ju lutem mos ushqeni asnjë iluzion. Mua më vranë dhe kështu kanë vepruar edhe me dy kryetarët tjerë të Shoqatës së Shqiptarëve «Marko Boçari», të cilët vdiqën, edhe këta nga "leuçemia". Këto fjalë ua kam thënë edhe miqve të tjerë të mi"... "

[elikranon]

Teodor Kollokotronin e helmuan në burg , pa çka se mbiemri i tij i vërtetë brez pas brezi ishte Bithguri. Për luftëtarin legjendar Kollokotroni mjaftoi një kafe.

Behu me serioz, ose te pakten bej nje investigim te thjeshte. Kollokotroni iku nga jeta nje dite te vitit 1844, me dite te plota, 80 e ca vjec. Ekspozoheni keqas me keto qe shkruani.

E kush nuk e di historinë e kafesë me helm që u përdor për të zhdukur edhe arvanitasin e shquar të shekullit të kaluar, gazetarin nga Salamina, Anastas Kullurioti
Kurrë nuk ishte ndalur rrjedha e helmit dhe e plumbit, duke marrë dhe jetën e dy presidentëve të shoqatës arvanitase "Marko Boçari".
Këta të fundi i fiksoheshin në kujtesë sepse ishin shumë më afër fatit të tij. Kishin qënë adhe ata, si ai, presidentë të arvanitasve të Greqisë. Dhe diagnoza e të dyve në vdekjet e papritura kishte qënë e njëjtë: Leuçemi.
Kola : "Ju lutem mos ushqeni asnjë iluzion. Mua më vranë dhe kështu kanë vepruar edhe me dy kryetarët tjerë të Shoqatës së Shqiptarëve «Marko Boçari», të cilët vdiqën, edhe këta nga "leuçemia". Këto fjalë ua kam thënë edhe miqve të tjerë të mi"... "

Mua keto me duken qesharake. Kola la pas femije, dhe kuptohet qe femijeve te tij do u dekonspironte dicka te tille. Mjaft me budallalleqe qe krijojne nje klime te semure.

[Arbëri]

Ore derezi a une i kam i shkruajtur keto te dhena a erdhen nga ju ?



Aristidh Kola - In memoriam of the Arvanit hero Category:Common Interest - HistoryDescription:
In memoriam of Aristidh Kola …

THE SECOND MURDER OF ARISTIDH KOLIA

"Please do not feed any ilusions. I was killed and so have they acted with the other two presidents of the Arvanitas Society "Marko Botchari" whom also died from "leucemia". I've told these words to the other friends of mine..."

The words of the great arvanitas Aristidh P. Kolia before his death.



(translated in english by Aferdita Pelasgian)

Who hasn’t met the great arvanitas writer and... (read more)
Privacy Type:Open: All content is public.
Contact Info

Office:In the heart of that angel called...Aristidh Kola
http://www.facebook.com/group.php?gid=40556043703



btw , Nese nuk ke fakte te kundershtosh , mos me ri sikurse polic jevgje ketu .

[elikranon]

btw. Nese nuk ke fakte te kundershtosh , mos me ri sikurse police jevgje ketu .

Na sill ti fakte, dhe ti kundershtoj une. Akoma tek historite me kafet e helmuara jeni? Po jeni shume mbrapa. Bota ka ecur shume perpara.

[elikranon]

Kjo historia e kafes se helmuar u eshte bere fiksim shqiptareve.
Akoma dhe Enver Hoxha nuk pinte kafe ne Moske, vitet e kontradiktave.

[Mallakastrioti]

Mire atehere elikranon,le ti leme per momentin disi menjane arvanitet e le te merremi me "greket" e Shqiperise se Jugut apo te VerijuglindjeEpirit siç i thoni ju "epirotet autoktone greke".

Tani siç i thone nga anet e mia voriomallakastriote nje fjale te urte popullore te lashte grekolatinokineze:"Gomarin mos e ze nga bishti se te thyen dhembet"-po e ze une muhabetin nga koka atehere:

Te kerkova edhe here tjeter te na flasesh pak ore i uruar,meqenese jeni me te lashte se ne ju "greket" e Vurgut e te Dropullit,te na flaseç pak per kostumet tuaja popullore,ke keni ju ...p.sh fustanellen shqiptare bere minifund mbanin te paret tuaj ketu e mijra vjet me pare qe nga 1800 e ketej?

Cila eshte menyra e te kenduarit juaja?Menyra e te kercyerit?Cila eshte vegla karakteristike muzikore e lashte e "grekeve" ne Shqiperi te Jugut apo Epir?Pse nuk mbani qeleshe si greket e lashte?

Ja jepme xhevap ta shome?

[tomaras]

btw. Nese nuk ke fakte te kundershtosh , mos me ri sikurse police jevgje ketu .

Na sill ti fakte, dhe ti kundershtoj une. Akoma tek historite me kafet e helmuara jeni? Po jeni shume mbrapa. Bota ka ecur shume perpara.

Epo faktet në këto punët e shërbimeve sekrete është pak si vështirë të sillen, ,orëpo mund ta përdorish pak logjikën. Si u bë që 3 kryetarë të shoqatës që orvatej të bënte zgjimin e arvanitasve vdiqën nga e njëjta sëmundje, leukemia.
Sa për ta përkujtuar që bota nuk ka ecur shumë para në këtë aspekt, por se është akoma tek kafet e helmuara, apo më saktë tek ampulat me polonium radioaktiv, që numrohen në mjetet e terrorizmit modern, po ta kujtoj përfundimin tragjik të ish-zyrtarit të KGB-së Aleksandër Litvinenko, i cili vdiq në vitin 2006 nga e njëjta "sëmundje", leukemia, si edhe Aristidhi ynë.
Më gjerësisht për këtë aferë lexo linkun:
http://en.wikipedia.org/wiki/Poisoning_ ... Litvinenko

[Arta]

btw. Nese nuk ke fakte te kundershtosh , mos me ri sikurse police jevgje ketu .

Na sill ti fakte, dhe ti kundershtoj une. Akoma tek historite me kafet e helmuara jeni? Po jeni shume mbrapa. Bota ka ecur shume perpara.

Po ne te kemi sjellur fakte ketu sa gjithe bota, dhe ti nuk do ti lexosh! Megjithate mire ben qe kerkon, sepse sa me teper do kerkosh me teper do te te sjellim fakte qe te kerkosh e te mesosh te verteten! Sa per emrat Jorogo ose Jorgji e ku e di une, jane emra ortodoks, jo grek!