Mendova qe ta vendos kete teme ne kategorine Politika shqiptare, se per mua eshte nje beteje per pushtet, sic e theksoj edhe ne emisionin "Ekskluzive", gazetarja Monika Stafa:
Në një emision "Ekskluzive", gazetarja Monika Stafa, risjell në kujtesën e publikut një ndër ngjarjet më kyçe të periudhës së luftës në Shqipëri, që po ashtu si të tjera, është dhe vazhdon të jetë e mbarsur me shumë dritëhije. Jo më kot, ajo është shoqëruar me titullin "Beteja e parë për pushtet”¦" dhe rrjedhimisht, përfshihet si ndër momentet me një valencë të lartë spekulacioni në historinë tonë, përgjithësisht problematike për shkak të dozës së rëndë ideologjike në trajtimin e ngjarjeve dhe fakteve. Në emision do të trajtohet një letër që Koço Tashko i drejton Kominternit në Vjeshtë të 1942-it, me anë të së cilës zbulon edhe një tjetër arsye ndoshta më të rëndësishmen pse u zgjodh pikërisht Peza për të mbajtur këtë konferencë. Peza konsiderohej në atë kohë si një ndër zonat e vetme në Shqipërinë e pushtuar, ku italianët nuk kishin ndikim dhe gati-gati, konsiderohej si një rajon i pavarur. Emisioni trajton atë që shkruan Tashko se pa ndihmën e komunistëve, vetëm me katundarë të arratisur dhe kriminelë, Peza u ndesh me fashizmin që në korrik të 1941-it e deri në fund të shkurtit 1942. Çeta e Myslimit ndenji ilegale, në Kodrat e Pezës dhe fashizmi nuk guxoi ta ndjekë. Konferenca u vendos të mbahej në shtëpinë e Myslim Pezës, komandantit të çetës së parë antifashiste në Shqipëri të krijuar në vitin 1940. Robin Hud dhe veteran i Shqipërisë, e quan Julian Amery, Myslim Pezën, i cili për 10 vjet me radhë, që nga 1925-a, kishte qenë i arratisur, në fillim si kundërshtar i Zogut e më pas i italianëve. Ndërkohë, mbajtja e konferencës po përgatitej në mënyrë konspirative me takime dhe lëvizje të shumta si nga përfaqësuesit nacionalistë ashtu edhe të Partisë Komuniste. Kërkohej përfaqësim i të gjithë vendit, shtresave dhe rrymave politike, në mënyrë që të arrihej bashkimi i popullit në luftë. Partia Komuniste ftoi në Konferencë jo vetëm përfaqësues të saj, por edhe nacionalistë. Sipas dokumenteve zyrtare u thirrën delegatë përfaqësues të Partisë Komuniste, siç ishin :
Ymer Dishnica, Mustafa Gjinishi, Koço Tashko e Enver Hoxha, Sekretari Politik i Rinisë Komuniste, Nako Spiru dhe Nexhmije Xhunglini përfaqësuese e grave komuniste.
Në konferencë morën pjesë edhe 13 përfaqësues të nacionalizmit, të cilët kishin rënë dakord për krijimin e një fronti të përbashkët antifashist. Midis nacionalistëve ishte Ndoc Coba, i cili drejtoi punimet e konferencës, Abaz Kupi, i njohur si Bazi i Canës i dërguar si përfaqësues i zogistëve e kështu me radhë: Myslim Peza, Haxhi Lleshi, Mustafa Xhani apo Baba Faja i Martaneshit, Ismail Petrela, Halim Begeja, Muharrem Butka, Ramazan Jarani, Naim Starova, Ramadan Citaku, Mustafa Kacaci në rolin e dëgjuesit, si dhe Skënder Muco e Azis Cami, të cilët mbërritën me vonesë. Ishin të ftuar, por nuk morën pjesë Musa Puka dhe Kamber Qafmolla. Ndërkohë, atë mes shtatori në Pezë kishin mbërritur rreth 300 partizanë, të mbledhur nga të katër anët e Shqipërisë. Ndonëse komunistët u përpoqën t‘i paraqisnin pjesëmarrësit në këtë mbledhje si përfaqësues të një çete, organizate apo grupimi shoqëror, ata në të vërtetë përfaqësonin vetëm veten tyre. Vlerësime maksimale për aftësitë dhe figurën e Gjinishit jep në librin e tij "Bijtë e shqipes' edhe Julian Amery, ish-atasheh i ambasadës britanike në Beograd dhe më pas i dërguar i misionit britanik në Shqipëri gjatë viteve të luftës. Ishte udhëheqësi më popullor në radhët e partisë, pohon Emery, për shkak të zgjuarsisë së tij gjithmonë të pafjetur dhe veprave të guximshme. Fjalën e hapjes në konferencë e mbajti Ndoc Coba, i cili ishte përfaqësuesi më i vjetër dhe pjesëmarrës në ngjarje të mëparshme politike me rëndësi kombëtare sikurse ishte Kongresi i Lushnjës i janarit 1920.
Në fillim të Konferencës u këndua himni i flamurit, ndërsa nderim i veçantë iu bë kujtimit të dëshmorëve të rënë në luftën antifashiste. Në fjalën e shkurtër të hapjes, Ndoc Coba vuri në dukje rëndësinë e konferencës dhe përgjegjësinë e pjesëmarrësve përpara popullit shqiptar. Në diskutimet e mëvonshme gjatë konferencës me sugjerim të Çobës nuk u lejua të shkrepej asnjë fotografi gjatë mbledhjes për arsye se sipas tij vendi ishte në kohë lufte. Delegati i parë që mori fjalën ishte doktor Ymer Dishnica, i cili parashtroi gjendjen politike të brendshme dhe të jashtme të vendit, i cili për hir të interesit të përbashkët kërkoi bashkimin e forcave antifashiste. Ndër momentet më interesante të diskutimeve në ditën e parë të punimeve të konferencës ishte debati mes Koço Tashkos dhe Abaz Kupit. Tashko shtroi idenë e bashkimit për të vendosur një regjim demokratik, ku të gjithë do të kenë të drejtën të jetojnë dhe mendojnë lirisht dhe ku do t‘i lihet popullit të vendosë mbi fatin e tij. Duke shtruar detyrën e vendosjes së një regjimi demokratik lihej në heshtje çështja e rivendosjes së sovranitetit të shtetit shqiptar të paraluftës, të cilin ligjërisht e mbante Ahmet Zogu dhe qeveria e tij. Kështu, me këto trajtesa, emisioni kushtuar Konferencës së Pezës, rreket të qëmtojë mbi anë të panjohura të kësaj ngjarjeje madhore, pasojat e së cilës kishin vetëm një emër, fuqizimin dhe daljen në skakierën e parë të luftës së komunistëve shqiptarë, të cilët rrugëtuan më pas të vetëm drejt pushtetit
